Na fotografía (sacada do
sensacional blog, de Julio Freijido,
Maquiáns) vese o Val de
Francelos, a carón de Ribadavia, que tamén leva como segundo nome
Valparaiso. O río é o pai Miño, cando nese lugar era un río, non hoxe
que é un encoro, o encoro de Frieira, un autentico atentado a
natureza do lugar e o nome, Valparaiso. A fotografía é do ano 1955.
En primeiro plano a dereita
vese
Francelos, na insua que se vé desemboca o río Outeiro ou Brull.
Seguindo máis abaixo vexe Prexigueiro, enfrente ó coiñal. Pois ben,
nese lugar collín eu a miña primeira troita no ano 1968, cando as
augas do encoro inda non chegaban a ese punto (o encoro fíxose en
1970). Despois de ese coiñal
desemboca o río Arnoia, a esquerda, e mismo enfrente o río Cerves. O
lugar era un auténtico paraiso natural, por eso non me estrana o
nome de Valparaiso.
Este é un mapa do
Instituto Xeográfico e Catastral. 1ª Edicción do ano 1943. Neste
mapa vese a desembocadura do río Outeiro, no mapa chámalle
río Brull, e vese o río Cerves, no mapa río Cierves. Xusto
frente o regato de Porqueira collín eu a miña primeira troita.
Lembro varios detalles dese día de
pesca, en primeiro lugar decir que iba cós meus mestres Manuel
Portela e Gerardo Álvarez, que tristemente xa nos deixou, os dous especialistas da pesca da troita.
Ese día estrenei como non podía ser menos unha cana que lembro era
extensible para poder pescar a culleriña e tamén a pluma, un bon
consello de Manuel Portela. O carrete,
o meu primeiro carrete era un Sagarra, moi lento pero bastante
efectivo, era tamén duro como unha pedra. O fío era do 18, en
realidade 0,18 mm., o adecuado para o río Miño xa que aguantaba ata catro kg. si
fixera falta...
Era o mes de abril do ano 1968, un
día soleado e marabilloso. O lugar en Francelos por baixo da
desembocadura do río Outeiro e antes de chegar a altura de
Prexigueiro. Lembro que puxen unha culleriña do nº tres, a cor da
pala era
ouro, e levaba un plomo que permitía lanzar bastante lonxe. Eu penso
que era unha Besay.
O caso é que os lances saían moi
cortos, non tiña moita práctica a verdade, como moito dez metros ou
así, inda que as veces caía os dous ou tres. No lugar non
había moita corrente pero si a necesaria para ser unha boa postura
de troitas.
Non pasaran nin cinco minutos
cando entrou unha troita cuarterona, sobre uns trescentos gramos,
loitadora, que turraba moito e daba uns saltos na auga incribles,
pero que enseguida a vin os meus pes. Soio lembro o que me decían os
meus mestres "a cana arriba, traballa a troita, non a deixes
afondar, solta un pouco o freno do carrete, non te poñas nervioso
que non é pra tanto...".
O que veu despois foi unha alegría
inmensa e a consolidación dunha afección que me dura ata hoxe e que
sin dúbida morrerei con ela.
Penso que despois de contar esto é
doado entender as palabras de Xosé Benito Reza "como un día o
leven a un río e colla unha troita pasará a incorporarse á nosa abondosa e
feliz familia polo que lle resta de vida".
E así foi...
Nota: sobre a pesca no
Valparaiso ou Francelos remata de publicar un traballo moi
interesante Frutos Fernández "
Anotacións históricas sobre a pesca en
Francelos"
Volver
ó RÍO MIÑO.
