Vou xustificar por qué poño esta sensacional
palabra galega no meu dicionario fluvial.
Para elo defino, a palabra, según o gran
"Gran dicionario Xerais da lingua galega":
Rechouchíoé o
canto continuado dos paxaros. Por extensión o rechouchío tamén é un son ou
ruído continuo e agudo.
Nas miñas xornadas de pesca da troita,
casí 70 anos nos ríos galegos, os mellores momentos da
pesca sempre
foron a mañanciña e no solpor. Nesos momentos as troitas perden
o sentido, pola noitiña, no solpor, non toman tantas precaucións e pola
mañanciña teñen moita fame...Por eso na explicación do solpor,
outra das palabras do dicionario fluvial, fago uso de
fotografías e textos explicando, a miña maneira, ese
significado. Pero, amigos, no solpor tamén hai os rechouchíos e
moitas máis cousas incribles que xustifican plenamente o uso
desta palabra.
Fai uns anos descubrín un libro de poesías
dedicadas ao Pai Miño, "Miño, río pai e amigo" de
Xosé Otero Canto, unha marabilla de libro:
Un poeta que canta ao río Miño dunha forma
única e marabillosa.
Xosé Otero C. aparte dun poeta marabilloso,
sei que foi pescador de troitas e sigue sendo inda que non vaia,
que non o sei, ao río, soio con esas particularidades pódese facer un poema como ó que vou a poñer a continuación. O
seu dominio e coñecemento do río soio se pode dar sendo pescador
observador e por suposto dominando a linguaxe. Por certo unha
vez máis demóstrase a riqueza do galego, con palabras para
definilo todo. Unha mágoa o pau que se lle está dando hoxe. Non hai perdón...
Xosé Otero tuvo unha infancia chea de vida
a carón do río Miño, a carón da Ponte de Outeiro (Castro de Rei,
A Valuria (Lugo)) . Fixo o ingreso e estudiou os primeiros anos en Meira...ó seu
coñecemento do río, do Pai Miño non deixa lugar a dúbidas...mamouno...e
eso vese, pálpase nese libro sensacional...
Aproveito para dicir que o libro é "un
poemario lírico e intimista, onde fai unha testemuña
sincera e descarnada das mágoas e dores que o seu corazón
experimenta ao contemplar como a súa terra esmorece
paseniñamente camiño da súa total destrucción" a frase é de
Camilo Gómez Torres e esta copiada da contraportada do libro. É
certo que fála da súa obra "Salaios da chaira", pero moitos dos
poemas do libro que estou referenciando son esas queixas.
O libro é unha xoia que descubrín no ano
2016; foi publicado no 2010. No ano 2024 coñecín,
vía móvil, a este home que ten moitísimas publicacións e
foi profesor
no I.E.S. "Lucus Augusti", Catedrático de Lingua Castelá e
Literatura; hoxe está xubilado. Ten por riba de dazaseis libros
publicados e varios premios.
Na miña páxina web dedicada ao río Miño
tendes varias poesías que podedes consultar; por suposto tamén
podedes consultar na bibliografía o libro e as súas referencias.
Merece a pena.
Fago tamén referencia a outra xoia
como é o "Romanceiro do Pedregal de Irimia", que tuvo a amabilidade de enviarme dedicado non fai moito...outra xoia.
Deste romanceiro podedes ver a súa reseña na miña web do río
Miño,
neste link.
Deste libro, "Miño, río
pai e amigo" poño a súa poesía
"Rechouchíos do solpor" , onde
queda perfectamente definida a palabra e ademais todo ó
que podedes atopar nese momento en calquera dos ríos
galegos, é un momento único que podedes gozar en calquera
día. Vale calquera día da primavera ou do verán, por
suposto que non chova...
temperan os violíns dos xílgaros cos papos ó
vento,
voan raso dirixindo coa batuta do rabo as
lavandeiras,
estronda a pita brava a rebullón no bombo da
camposa,
coas espadas das espadanas move en ondas ó río,
gorxean os contrabaixos dos corvos nos apuntados
freixos...
A natura axítase na ledicia do serán
gabando decote os galegos fillos do río e das
augas.
Choutan as troitas e gurgullan os peixes
no intre teimoso do día,
no que todo é balbordo, pulo, arela,
relouco, rebuldo, arrouto,xolda...
na congostra do río.
Tanxen as campás con laios de morte
e entra a saudade do silencio,
manseliña.
--o--
Xosé
Otero Canto
¡¡Noraboa por este
texto!!.
---o---
Remato poñendo un video que pode
complementar perfectamente esta palabra, video que dedico en
especial a Xosé Otero Canto e por suposto a todos os que
visiten esta páxina.
"O video anterior está sacado no río Pereira
ou Barxa en Ourense, nace moi preto da Gudiña. En Portugal, por onde
tamén pasa, chámanlle Rabaçal (afluente do río Túa e ese ao
Douro). Un río que pesquei moitas veces. Gústame moito os ríos da
zona de Vinhais, en Portugal, están moi coidados e teñen moita troita...Eran días de maio de 2012.
Os sons da auga, os paxaros e as rás fan unha
mezcla única. Observar tamén a vexetación do río: salgueiros, amieiros,
freixos en abundancia. No río algúns buños ou carex...O video foi sacado para enriquecer a a miña
páxina "A vida nos ríos galegos". Video onde podedes escoitar
os rechouchíos dos ríos e ó mismo tempo entender e disfrutar do traballo do meu amigo Xosé Otero Canto, un poeta fora de serie.
Evidentemente estos rechouchíos non están
grabados no solpor, onde os sons inda serían moitos máis e máis
fortes, pero podedes darvos unha idea do que estamos a falar.
Prometo facer a grabación dos rechouchíos do
solpor un día calquera.
Saír