Curiosidades:

A súa carne sempre foi exquisita. 

A empanada de anguias foi polos anos 1900-1960 o plato típico do verán en Ourense.

A súa pesca doada, cando había abundancia delas. Lémbrome na primaveira cun bon libro, unha cana, unha miñoca e unha campaniña na punta. Non se podía leer nin un capítulo, as anguias entraban unha e outra vez a mioca. En calquera río, eu persoalmente no río Barbantiño, preto da desembocadura, collía moítisimas anguías exquisitas. Non daba feito. Unha ledicia.

Tempos aqueles.

Hoxe si se quere ver unha anguía hai que ir a Arbo ou  Crecente e armarlle o quieto , con un poco de sorte pódese coller unha dúcia delas...que pena.

Hoxe a "especie humana" é unha auténtica depredadora do medio ambiente .

Esperemos que a xuventude do futuro o sexa menos ( sempre que non imiten os pais)...e sexan capaz de conservar esta emblemática especie.

Nos, non somos capaces de momento...

A contaminación e as grandes presas rematan coas anguías...

 

Resumen de máis curiosidades:

A súa carne sempre foi moi apreciada, dende a antiguedade. Hoxe alcanza precios astronómicos debido a súa escasez que está provocada polos encoros que non deixan facer o seu ciclo vital.

Pode serpentear por terra durante moitos kms. respirando pola pel.

É moi voraz nos primeiros anos, pero logo cando inicia o desove, empeza a baixar os ríos cara o mar, no se alimento xa que se lle atrofica o intestino.

O mito do  monstruo del Lago Ness podería facer referencia a unha enorme anguía de máis de cen anos de edade.

Atópase en tódalas albuferas de España inda que limita a súa presencia a  grandes presas que fan que vaia dasaparecendo da maior parte dos ríos Ebro, Duero, Tajo e Guadiana. Tamén habita en albuferas das Islas Baleares e nas  Islas Canarias.

Dicen que foi a única que sobreviviu despois do desastre da bomba de Hiroshima.

Tanto os romanos como durante a edade media usáronas para  conservar a agua almacenada en alxibes, ya que se alimentaban das algas e insectos que crecían en ditas aguas e así mantíñanas aptas para o seu  consumo, especialmente en momentos de sitio as fortalezas.

É un pescado moi apreciado en Alemania, Holanda, Dinamarca e Italia, pero é especialmente valorado en Xapón e China principales consumidores onde é considerado un auténtico manxar. En Japón dende 2008 existe unha bebida enerxética feita con anguila, "Unagi Nobori", o "Anguila que surxe".

 

Curiosidades sacadas deste link sobre As pescaderías coruñesas.

 

Sobre a anguía falou no Foro dos Recursos Mariños de O Grove Fernando Cobo, doctor en Bioloxía e director da estación de hidrobiología Encoro do Con. A anguía, ademáis de apasionante, aparece plagada de coñecidas personaxes. O primero, Aristóteles, que aseguraba que a anguía proviña «de las entrañas de la tierra», directamente do fango. Eso débese as dificultais para atopar no exemplar,  gónadas, ovarios, testículos ou resquicios da súa sexualidade. Que llo digan a Freud (sí, o mismo Sigmund Freud), que na súa primera investigación chegou  a abrir máis de 400 anguías para tratar de dar cos testículos do animal. «Non os atopou nunca», dixo Cobo, pero o empeño do neurólogo austríaco da para máis dun chascarrillo co  trauma que pudo supoñer esa infructuosa empresa e a súa relación córsor del psicoanálisis.

 

Tamén a Carlsberg, sí, a coñecida cerveza danesa que se tiña  a sí misma por probablemente a mellor do mundo -confiando en que Hijos de Rivera non esté escoitando-, ten  relación coa anguía, inda que neste caoscaso por filiación política. O seu millonario propietario, J. C. Jacobsen, foi o que financiou a travesía en barco que permitiu a Johannes Schmidt descubrir que todas as anguías saían do mar dos Sargazos e que de ahí  dispersábanse cara os os ríos de América e Europa. ¿Qué interés tiña o patriarca Carlsberg na anguía? Ningún. Básicamente cumplir o capricho do marido da súa filla, empecinado en dar có misterio de los leptocéfalos. Un empeño ó que dedicou 20 anos e outros dez que tardaron en  publicarlle o estudio.

 

(Recogido del Foro de Recursos Marinos. Fernando Cobo).

Galicia no escapa a la tendencia que la anguila muestra en toda Europa: su población ha caído tanto que la Comisión Europea hizo saltar las alarmas y en el 2007 aprobó un plan de recuperación de la especie. Un plan que obliga a destinar a repoblación un 30 % de las angulas que se capturan, amén de prohibir completamente su exportación a países asiáticos, que antes adquirían para su engorde y posterior consumo ya convertidas en anguilas. En España ha habido un descenso drástico de las capturas, en Asturias, Valencia, el delta del Ebro, el País Vasco y, por supuesto, en el Miño, que los pescadores gallegos comparten con los portugueses.

Ahora bien, Fernando Cobo defendió que los reglamentos que establecen el plan de recuperación de la anguila están obsoletos. Así, permiten capturar ejemplares cuando pasan de determinado tamaño cuando son precisamente esas piezas las que tendrían que emprender el regreso al mar de los Sargazos para reproducirse y dar continuidad a la especie.

Otra cuestión atañe a ese 30 % que debe dedicarse a repoblación «en lugares de acceso al mar». Está estipulado el porcentaje, pero no quién debe repoblar y mucho menos quién debe correr con los gastos, en especial en un río transfronterizo como el Miño: «¿La Xunta de Galicia? ¿Medio Ambiente de Portugal? Llegó a plantearse que fuese la Armada, dado que forma parte de la comisión de límites, explicó Cobo.

Así que lo que se hace es permitir que los pescadores vendan todo lo que capturen y detraer ese 30 % de los miles de angulas que se concentran en el embalse de Fieira, a donde les lleva esa memoria genética que les conduce al sitio de donde salieron sus padres y que les hace oler a miles de kilómetros de distancia partículas infinitesimales de agua dulce. Ni que decir tiene que el aroma del Miño atrae manadas de leptocéfalos.

Volver.