Razas de
burros españolas e portuguesas recoñecidas actualmente:
(Moita desta información está
sacada da www Asociación de Amigos del Burro
e ampliacións con datos doutras links da rede. Tamén hai datos
sacados do libro "Asnos
y mulos" de Víctor Simeón. E tamén deste
link de Feagas)
Ver un video de Youtube con explicacións e
imaxes.
Volver a datos
do burro fariñeiro.
Ver
características:
Zamorano-Leonés:

Este asno é máis rechoncho e con máis oso que o burro catalán.

A raza asnal zamorano-leonesa ocupaba a principios de século
toda a provincia de Zamora e o Norte de Salamanca. Actualmente, salvo
algún exemplar aislado, está nas comarcas zamoranas de Carballeda,
Aliste, Alba e Sayago. Os mellores exemplares están na área de San
Vitero - Pina - Almaráz.
Foi orixinaria a partir do
Equus asinus europeus na zona
xeográfica delimitada pola Cordillera Cantábrica e os ríos Cea e Orbigo,
de onde posteriomente extendeuse polas dúas Castillas. O seu importante
pasado como animal de carga e tracción non salvou a esta raza do
progreso tecnolóxico. De feito nos sesenta estuvo en período real de
extinción a causa da mecanización dos transportes nos campos e da
desaparición dos criadores.
A partir do ano 1980 recibiu protección
oficial por parte do Ministerio de Agricultura e considerouse dende 1987
en vías de extinción.
Actualmente ASZAL (Asociación Nacional de Criadores
de la Raza Asnal Zamorano-Leonesa) co apoio da Comunidade de
Castilla-León levan o libro xenealóxico da raza.

Caracterízase pola cor escura da súa capa, a súa voluminosa cabeza e
un abondoso pelaxe en todo o seu corpo. O seu censo redúcese a varios
exemplares de pura raza.
Da www Trofeo_caballo, está sacado este pequeno resumen: (http://www.trofeocaballo.wanadoo.es/trofeocaballo/html/carticulos/47470_1.html)

El
patrón racial
La cabeza del burro castellano es
grande y alargada, más pequeña en el caso de las hembras y
con una amplia nuca. Las orejas son grandes y anchas, su
hocico tiene el chaflán característico y cuenta con una
potente mandíbula inferior de canal amplio. El burro de
Castilla tiene un cuello corto, recto y musculoso, aunque
una vez más es más fino en las hembras. Su tronco es
moderadamente corto, con una cruz poco destacada y una grupa
elevada, oblicua o almendrada, mientras que el pecho es
alto, ancho y profundo. Sus patas son gruesas y están
pobladas de abundante pelo, con unos cascos anchos y bien
desarrollados. La capa predominante es la negra degradada
hasta convertirse en plateada en las cercanías de la nariz,
alrededor de los ojos, axilas, parte inferior del pecho y
cara de las nalgas, bragadas y bajo vientre. Tiene un gran
desarrollo capilar-lanar que le otorga una particular
fisonomía. El desarrollo del burro Zamorano-Leonés está
actualmente controlado por su propio Libro Genealógico, que
gestiona la Junta de Castilla y León desde hace seis años.
Esto, sin duda, ha supuesto un gran impulso para el sector y
para la raza, que camina desgraciadamente hacia la
extinción. Jesús de Gabriel, presidente de la Asociación de
Criadores de Burros Zamorano-Leonés (ASZAL), no puede ser
más tajante: “Esta raza corre peligro actualmente y por esto
está correctamente declarado animal en peligro de
extinción”. |
Entre os seus problemas actuais, figuran os cambios de usos e
costumes, ligados á modernización das explotacións agrarias; a falta de
campañas de educación e valoración da raza e os problemas
socioeconómicos agrarios globais: envellecemento, reducción da población
activa, emigración...

Burro Zamorano-leonés. Fotografía do libro
"Asnos y mulos" de Víctor Siméon.
Volver
Andaluz:

O burro andaluz-cordobés, procedente do
Equus asinus somalensis, orixinario de Egipto, e influido por el
Equus asinus taeniopus e que chegou a Península polo Norte de Africa,
foi introducido en Andalucía fai máis de tres mil anos.

Actualmente atópase en Andalucía sobre todo Córdoba
e Sevilla pero tamén se atopa na Comunidade Autónoma de
Extramadura.
O exercito español que facía gran uso das mulas
obtidas deste asno para o transporte de material e da intendencia foi
durante moito tempo o depositario do libro xenealóxico deste asno.
Actualmente é a asociación ANCRAA (Asociación
Nacional de criadores de la Raza Asnal Andaluza) a que se ocupa da súa
tutela. Esta raza estaba en período de extinción no ano 2001.
O
patrón racial
Son individuos
de gran alzada tanto en machos (160 cm) como nas femias (150 cm). De
conformación armónica e robusta, presentan un perfil subconvexo,
refírese á cabeza, cuello
musculoso, a cruz alta , o tronco cilíndrico e grupa redondeada. A capa
característica é a torda clara (rucio), rodada e con pelo fino,
suave e corto.
As orellas son anchas na base, moi finas erguidas e
separadas.
Son tamén de máis peso que o catalán. O macho
pode chegar a pesar 350 kg.
O temperamento é tranquilo e apacible.
Moi bon traballador. Aguante moito sin beber e soporta a
calor perfectamente. |

O temperamento é tranquilo e apacible, e dispón dunha
notable enerxía e gran resistencia. Está moi aclimatado á calor e á escaseza de auga.

Na actualidade non hai máis de 300 exemplares.

Burro andaluz. Fotografía do libro "Asnos y
mulos" de Víctor Siméon.
Volver
---0---
Catalán

A raza catalana
tamén ten a súa orixen no Equus asinus europeus. De tódolos
xeitos o burro catalán aparece xa nas obras de Plinio el Viejo e de
Varrón. A denominación de burro catalán xa aparece a partir do ano 938
(nos arquivos da Corona de Aragón).

Atópanse burros cataláns actualmente no so no
Pirineo e LLeida, tamén en Huesca, Toledo e zonas de Sevilla.
de tódolos xeitos en Cataluña hai o 80% destos burros.
A guerra civil española estuvo a punto de
facer desaparecer este burro. Pero curiosamente na década 1940-1950 foi
o máximo período de prosperidade simplemente xa que se volveu, non había
máis remedio, os métodos agrícolas tradicionais.
O cabalo catalán foi exportado nada menos
que a EEUU en 1892 e 1895 alí foron 400 burros e 200 burras. Estos animais
foron a base da raza Kentucky Catalan Donkey.
Posteriormente na década dos sesenta veuse
abaixo outra vez: mecanización dos traballos agrícolas e o éxodo rural
foron as causas...
Actualmente a
Asociació per el Foment
de la raÇa Asinina catalana AFRAC é o
organismo encargado da xestión do libro xenealóxico creado no 2002.

El
patrón racial
Su área de origen es en
Cataluña, en concreto en las provincias de Gerona, Barcelona
y Lérida. Donde hay más censados es en las comarcas de Berguedá y Girona. Se trata de un animal e aspecto más
longilíneo y de mayor alzada (1,60 m) que el asno
Zamorano-leones. Las hembras son un poco más pequeñas sobre
20 cms. menos en la cruz. El dorso es recto y largo, en su
unión con la grupa se observa un estrechamiento notable, la
grupa es angulosa, sobre todo en los machos.Cabeza pesada y frente amplia. Los ojos son expresivos. Los
maxilares fuertes y el hocico ensanchado. El cuello es
robusto y flexible. La cruz destacada le da un aire erguido.
Gran amplitud de pecho con costillares largos y vientre
recogido. La cola presenta un abundante mechón terminal y es
de inserción baja. La capa va del rojizo al negro azabache. A veces con
degradaciones en axilas, nalgas y extremidades.
El pelaje es de color negro. El
vientre y la cara interna de las extremidades presenta
decoloraciones blanquecinas. Al igual que la nariz, la
región orbital y la base de las orejas.
Se trata de
un animal con un gran vigor y carácter. Su Libro genealógico
empezó a finales del siglo XIX, en 1880. En aquella época
solo figuran ocho asnas y dos sementales.
En su origen parece haber
intervenido el garañón de Poitou. A su vez el asno
catalán habría contribuido a formar razas como el
Mallorquín.
|

O tronco é o máis alargado e a pelaxe é
de tonalidade oscura.

Burro catalán.

Actualmente xa hai ata
pegatinas para potenciar este burro catalán; o peor é que moitas
delas son para situar o burro catalán frente o touro español, e
algunhas son de moi mal gusto...para o touro claro...
Abunda bastante.

Burro catalán, fotografía sacada do libro "Asnos
y mulos" de Víctor Siméon.
Volver
Burro de las Encartaciones:

O seu orixen, está nas Encartaciones de Bizkaia,
e zonas colindantes, inda que
pódense atopar exemplares no Noroeste de Alava.

Este burro é máis pequeno que os outros. De feito non supera os
120 cms na súa cruz.Ten tamén as orellas moito máis pequenas.
Este burro foi usado aparte dos traballos
agrícolas polos pastores para baixar a leite das ovellas ordeñadas
nos pastos de verán.
É famoso polo pequeno e duro. De feito no
século XV fray Juan de Zumárraga, que era orixinario de Durango e
que foi arzobispo de México, pidiu que lle enviaran a América estos
burros, para que non foran os indianos os que tuveran que
transportar cargas pesadas.

El
patrón racial
Son asnos
de pequeño tamaño (no supera los 120 cm. de alzada a la
cruz), proporcionados y equilibrados. El color de la
capa es castaño y negro pudiendo presentar listón oscuro
en escápulas y columna vertebral. Hay degradaciones de
color alrededor del hocico, zonas alrededor de los ojos,
axilas, vientre y bragadas. Poseen orejas menudas y
cascos pequeños. Existe un proyecto de creación de una
reserva de esta especie en el municipio vizcaino de
Gordexola. Desde 1996 funciona la Asociación ADEBUEN
(Asociación para la Defensa del Burro de Las
Encartaciones).
www.nekanet.net/
razas/asno_c.htm |

Burro ou Asno das Encartaciones.
Actualmente fálase de que está en peligro de
desaparición. Sobre 100 machos e 100 femias.

Cor marrón escura e orellas pequenas.

Femia do burro de las Encartaciones.
Fotografías neste link:
Ver este link.
Tamén este outro:
www.nekanet.net/ razas/asno_c.htm
Posteriormente no Rexo en
Allariz ven esta cría de burro das Encartaciones:

Burro das Encartacións. O Rexo. Allariz.

A cría.

Outra imaxen.
Volver
---0---
Burro Majorero:

Fotografía de José
María de Felipe y Cruz. Tefía (Fuerteventura). Os burros
majoreros están hoxe en Fuerteventura a maioría.

Esta raza procede do Equus asinus africanus.
A maioría están na isla de Fuerteventura, seguramente
foron introducidos na conquista desta isla.
Animais perfectamente adaptados as
condicións das islas, destacando pola súa rusticidade e
sobriedade, soportando perfectamente as privacións.
Antiguamente traballaban no campo hoxe fan de todo dende
compañía ata usos turísticos.
El
patrón racial

Procedente del Noroeste Africano que se adaptaron a las
Canarias por su adaptabilidad a suelos volcánicos. No son de
gran envergadura (cruz media de 110cm y un peso medio de
100-150kg) y su color de pelo es grisáceo oscuro y claro.
Son animales rústicos y sobrios. Longevos. En 1999 su
población contaba con 350 animales.
La mayoría
están en la isla de Fuerteventura.
Su característica más acusada
es la rusticidad y la adaptación al medio donde vive. |
Volver
Burro Balear:

O burro balear é
moi parecido o catalán.

O burro balear é moi similar o burro catalán.
Atópase principalmente en Mallorca e Menorca e non hai
ningún exemplar actualmente en Elvissa e Formentera.

El
patrón racial
Desciende de
la catalana y se ha modificado por el efecto de insularidad.
Sólo hay cuatro hembras y dos machos registrados en 1995.
Hay otros asnos en Baleares que proceden de razas africanas
o andaluzas, pero los auténticos burros baleares es posible
que hayan desaparecido o esté a punto de hacerlo.
Entre 1,40
y 1,50 metros. Un poco más pequeño que el catalán. |
Recentemente nunha visita a Menorca
aporto estas dúas fotografías do burro balear que dende logo
son curiosas:

Descoñezo o autor da fotografía.

A fotografía é de Jaume Serrat e nela vese un burro balear
e detrás a Taula de Talatí.
------------------------------------------------
Volver
Nota:
No Catálogo Oficial das razas de gando de España
orden APA/661/2006 de 3 de marzo cita as seguintes razas oficiais en
España de gando asnal :
Asnal: Andaluza, Asno de las Encartaciones, Balear, Catalana, Majorera y
Zamorano-Leonés.
Sobre ó anterior hai un estudio da Universidade
catalana, onde fala da separación ou diferencias entre as razas catalana
e andaluza, onde dice que a diferencia é grande; non así entre as razas do norte de España,
onde a diferencia é moito menor. Tamén a
raza menorquina e catalana están moi preto.
O estudio está neste link.
http://www.tdx.cesca.es/TDX-1030103-164439/
Volver a datos
do burro fariñeiro.
Burro de
Miranda.

A localidade de Miranda está situada no
noreste de Portugal e é a área de orixen da única raza asnal
autóctona de Portugal, o Burro de Miranda. Tratase da Rexión de
Trasmontes e o alto douro de Portugal, moi preto de Zamora e de
Ourense.
O estandar é moi parecido ó burro zamorano,
que está próximo á zona.
Ver a páxina web da Associacçao para o
estudio e protecçao do Gado asinino de Miranda.
Este e o link
Deste link saco o Patrón racial e un pequeno
texto da Asociación que hai no lugar.
Patrón racial
O burro de
Miranda possui características únicas que nos permitem
identificar o animal. São elas:
- Pelagem de côr castanha escura com gradações mais claras
nos costados e face inferior do tronco.
- Pêlo comprido e grosso.
- Orelhas grandes, largas na base e arredondadas na ponta, e
com pêlo abundante.
- Cabeça volumosa.
- Focinho curto com a extremidade branca.
- Lábios grossos.
- Olhos rodeados por uma mancha branca.
- Pescoço curto e grosso.
- Peito largo.
- Estatura elevada, mais do que 1,20 m , idealmente com 1,35
m.
- Fisicamente robustos com patas grossas.
- Temperamento dócil. |
Ver páxina web da Associacçao para o
estudio e protecçao do Gado asinino. link
A AEPGA - Associação para o
Estudo e Protecção do Gado Asinino é uma associação sem fins
lucrativos que foi fundada a 9 de Maio de 2001 e tem por objecto
social a protecção e promoção do Gado Asinino, em particular a
raça autóctone de asininos das Terras de Miranda – Burro de
Miranda. Esta associação reúne criadores e admiradores deste
gado e contribui para o melhoramento genético e criação de um
conjunto de animais de características semelhantes, que
actualmente sobrevive no Planalto Mirandês, representando a
primeira raça autóctone de asininos de Portugal.
Em linhas gerais, a AEPGA pretende a preservação e
aproveitamento desta raça autóctone de forma a salvar um
património genético, ecológico e cultural único no nosso país.
Pretende-se também re-valorizar a imagem do Burro a nível
nacional, particularmente do Burro de Miranda, contribuindo para
a recuperação do seu efectivo e potenciação de um modelo de
aproveitamento socio-económico que respeite e preserve o
riquíssimo património cultural e natural da região do Nordeste
Transmontano.
A AEPGA possui três centros vocacionados para actividades
específicas, onde se encontram alojados os animais (burros)
pertencentes à Associação.

Burro de Miranda, fotografía sacada do link
especificado. Descoñezo o autor.
Volver
|